علل مظلومیت امیرالمومنین علی (ع)

با سلام خدمت تمامی سروران گرامی.

متن زیر بررسی است بر سوال"چرا امیرالمومنین به اولین مظلوم عالم منتسب است؟"

بارها شنیده ایم که که عنوان اول مظلوم عالم بر امیر المومنین علی (ع) نهاده شده یا در منبرها و یا در سخنرانی ها به مظلومیت علی (ع) اشاره شده است.در این نوشتار قصد ددارم که به تبیین علل این انتساب بپردازم و خواننده عزیز را با علت این انتساب آشنا نمایم.

در زندگی سراسر اتفاق و حادثه علی (ع) از زمان تولد با آن طمطراق و ابهت که با شکافته شدن دیوار مستجار کعبه اتفاق افتاد تا همراهی پیامبر از زمان بعثت به عنوان یار ثابت و همراه اصلی در تمامی حوادث و اتفاقات سخت و طاقت فرسای ابتدای پیامبری حضرت محمد(ص) و پیشتازی ایشان در جنگهای مسلمانان با کفار شاهد رشادتها و جانفشانی های بسیاری برای دین اسلام از ایشان بوده ایم.کسی که یکه تاز میدان نبردهای بدر و احد و خندق و خیبر بوده و بارها به تنهایی از جان پیامبر دفاع کرده و کافران و مشرکان زیادی را به درک واصل نموده است.با وجود این همه رشادت و شمشیر زنی برای اسلام و دفاع از اسلام و پیامبر آن، ولیمظلومیت ایشان از زمان پیامبر آغاز گردیده است.

علی (ع) اولین کسی بود که در اولین دعوت عشیره اقربین پیامبر به اسلام اعلام حمایت از پیامبر نمود ولی بزرگان قریش ایشان را به خاطر کودکی به تمسخر گرفتند. و در جنگها و نبردها به دلیل جوانی و سن کم ایشان در برابر بزرگان و پیل افکنان جنگ کمتر مورد توجه قرا رمیگرفت ولی علی (ع) با توکل به خدا و رشادت و صبر و ایمان چنان د رمیدان نبرد میغرید که اسم ایشان لرزه بر اندام هر کسی می انداخت. و این رشادتها و از بین بردن کفار در دل خانواده های بازمانده کشته شده گان کینه ای از علی (ع) را در دل آنها ایجاد کرد که بعدها در زمان پس از مرگ پیامبر مشهود شد.

علی (ع) بارها از جانب پیامبر به عنوان ولی مردم بعد از ایشان معرفی شد ولی دو عامل جوانی و داشتن کینه و بغض به ایشان هم بخاطر نزدیکی به پیامبر و هم بخاطر از بین بردن کفار مانع از قبول ولایت و خلافت برای ایشان بعد از پیامبر توسط گروه مسلمان نماها شد.

مضلومیت علی (ع) با وجود رشادتها و قهرمانی ها به صورت مشهود از بعد از رحلت پیامبر اکرم در تجمع سقیفه بنی ساعده در غصب خلافت و رهبری امت از علی (ع) به اوج خود رسید.

مظلومیت علی (ع) با غصب ولایت و خلافت ایشان بعد از سقیفه آغاز و در زمان خلافت شان به اوج خود رسید. با وجود اینکه پیامبر در غدیر خم علی (ع) را به امامت و ولایت بعد از خود منسوب نموده بود ولی اولین کسانی که در غدیر خم به علی (ع) تبریک گفتند، هم اینان بلافاصله بعد از فوت پیامبر گردهم آمدند و خلافت و ولایت علی (ع) را غصب کردند و با وجود پیگیری ها و احتجاجات ایشان در برابر ابوبکر و عمر و صحابه جز تعدادی معدو و اندک کسی از ایشان برای بازپس گیری خلافت حمایت نکرد و بر علی (ع) و جامعه مسلمین و جهان بشریت ظلم کردند.

بعد از ابوبکر و عمر و عثمان که علی (ع) در زمان خلافت این سه نفر بیشترا به عنوان مشاور و راهنمای آنان در امر خلافت و هدایت جامعه مشغول فعالیت بود، خلافت و امامت مستقیم ایشان آغاز گردید که این شروع طوفانی با ایراد خطبه ای قراء در مسجد مدینه آغاز گردید که نشان از تصمیم جدی علی (ع) بر برپایی عدل و داد و حفظ بیت المال و اصلاح انحرافات در اسلام نوپای پیامبر بود که توسط خلافت سه خلیفه پیشین به انحراف رفته بود و اکنون برای بعضی از اصحاب و بزرگان بسی سخت می آمد که با وجود به حق نامیدن خود به عنوان صحابه و کسب حقوق و سکه های بیشتر از بیت المال با حضور علی (ع) در مسند حکومت تمام آن ثروتهای جمع آوری شده از بین برود و به بیت المال عودت داده شود.

آری علی (ع) مصمم در احقاق حق و برپایی عدالت بود که ریشه های کینه اصحاب پیامبر به ایشان از همین آغازین لحظه های خلافت مشهود گردید.و در جنگهای ایجاد شده در زمان حکومت ایشان نیز مظلومیت ایشان دوچندان شد، تا جایی که گروهی از صحابه ایشان را بعد از جنگ صفین و قضیه حکمیت کافر نامیدند و موجب ایجاد گروه خوارج شدند و به جنگ با امام خود پرداختند.

مظلومیت امام به حدی بود که نمی توانست با وجود خلیفه بودن همراهانی مصمم داشته باشد تا هر زمان بخواهد دمار از روزگار کفر و الحاد بردارد.الحادی که از درون جامعه اسلامی ریشه گرفته بود. و دشمنانی تا دندان مسلح که تیشه به ریشه اسلام میزدند و چنان کینه ای از علی (ع) در دلها ایجاد میکردند که در سخنرانی ها سخن به سب و توهین به ایشان می کردند.بسیاری از همراهان واقعی و فرماندهان ایشان را به حربه های مختلف به شهادت رساندند و یا تبعید کردند و علی (ع) را در تنهایی در خلافت نگاه داشتند.تا جایی که از ناراحتی و گناه مردم سر در چاه میگرفتند و برای چاه از نگرانی ها و غصه ها و ظلمهای ایجاد شده به خود و جامعه اش سخن می گفت.

اینچنین مظلومیت ایشان را دوچندان کردند و چنان ظلمی به ایشان نمودند که هیچ مردمی در حق امام و رهبر خویش نکردند و سرانجام بخاطر همین کینه های کورکورانه و دشمنی های بچه گانه در شب 19 ماه مبارک رمضان به ایشان سوء قصد کردند و بر اثر همین ضربه در شب 21 ماه رمضان به شهادت رسیدند.

البته مظلومیت علی (ع) در جای جای زندگی و لحظه لحظه عمر مبارک میتوان سخن گفت، ولی به جهت طولانی شدن مطلب به همین مقدار بسنده میکنم.امیدوارم که خواننده محترم بیشتر  به تحقیق و پژوهش بپردازد و از زندگی ایشان بیشتر کسب اطلاع کند.باشد که از پیروان و محبان راستین ایشان باشیم.